Abstract
Door de mens veroorzaakte klimaatverandering verergert met elke toename van de opwarming, hoewel sommige gevolgen zich abrupt kunnen ontwikkelen. De mogelijkheid van abrupte veranderingen is in Antarctica veel minder bekend dan in het Noordpoolgebied, maar er komen steeds meer aanwijzingen voor snelle, op elkaar inwerkende en soms zichzelf in stand houdende veranderingen in het Antarctische milieu. Een regimeverschuiving heeft de omvang van het Antarctische zee-ijs ver onder de natuurlijke variabiliteit van de afgelopen eeuwen doen afnemen, en is in sommige opzichten abrupter, niet-lineair en mogelijk onomkeerbaarder dan het verlies van zee-ijs in het Noordpoolgebied. Een duidelijke vertraging van de Antarctische Omkeercirculatie zal naar verwachting deze eeuw intensiveren en mogelijk sneller zijn dan de verwachte vertraging van de Atlantische Meridionale Omkeercirculatie. Het omslagpunt voor onstuitbaar ijsverlies van de West-Antarctische ijskap zou zelfs onder de meest gunstige CO2-emissiereductiepaden kunnen worden overschreden, wat mogelijk wereldwijde omslagpatronen in gang zet. Regimeverschuivingen vinden plaats in de biologische systemen van Antarctica en de Zuidelijke Oceaan door habitattransformatie of overschrijding van fysiologische drempels, en verergerende broedmislukkingen verhogen het risico op uitsterven. Versterkende feedbackmechanismen komen vaak voor tussen deze abrupte veranderingen in het Antarctische milieu. Stabilisatie van het klimaat op aarde met een minimale overschrijding van 1,5 °C zal, naast wereldwijde adaptatiemaatregelen, noodzakelijk zijn om de verreikende gevolgen van abrupte veranderingen in Antarctica en de Zuidelijke Oceaan te minimaliseren en zich erop voor te bereiden.
Website: Nature
