Op de vrij brede en lange kust liggen walvisbeenderen van enkele honderden jaren oud. Walvisjacht begon op Svalbard al in de 16de eeuw. Maar hoe verder de kust op, hoe ouder de walvisbeenderen gedateerd worden, tot zelfs enkele duizenden jaren. Tijdens de laatste ijstijd drukte een massa ijs op dit deel van de wereld en duwde letterlijk de grond naar beneden door het gewicht van het ijs. Na de laatste ijstijd zijn die delen (dat geldt voor veel delen van Scandinavie) langzaam terug omhoog gekomen zodat de kustlijn stilaan omhoog gekomen is. Dit is een proces dat nog steeds verder voortduurt. Dus de walvissen die aangespoeld zijn op de kust van Diskobuta duizenden jaar geleden, hebben hun beenderen achtergelaten. Door het omhoogkomen van de aarde is de kustlijn verder opgeschoven en die walvisbeenderen liggen dus veel verder op het land.
